“Севги” қўшиғи билан мухлислар эътиборига тушган хонанда Наргиз Яндашева 26 февраль куни 46 ёшни қарши олди. Ҳамиша кулиб турадиган хонанданинг ҳам ўзига яраша армонлари ва қалб оғриқлари бор.
“Ташаббускор ўқувчи бўлганман”
Қаҳрамонимиз Наргиз Яндашева Наманган вилояти Чуст туманининг Ольмос қишлоғида дунёга келган. Оилада уч қиз фарзанддан, ўртанчаси бўлади. Хонанда болалиги билан боғлиқ воқеаларни қуйидагича эслайди.
— Ота-онам бир-бирларини севиб, ардоқлаб оила қуришган. Болалигим жуда гўзал ўтган, ўртанча қиз бўлсам ҳам эрка, болаларча шўх-шодон қиз эдим. Уч қиз бир-биримизнинг кийимларимизни кийиб катта бўлдик. Кейинчалик ўлчамим бир оз каттароқ бўлгани учун менга алоҳида кийим оладиган бўлишган.
Мактабдаги энг ташаббускор ва аълочи ўқувчилардан бири бўлганман. Ҳар нарсага қизиқиб, уддасидан чиқолардим, дейди хонанда.
“Онамга қийин бўлган экан”
Наргиз Яндашева ота-онасининг ажрашгани ва бунда онасига қийин бўлгани ҳақида эслади.
— Ўғлим Алибекни ўзим боғчага ташлаб келсам ҳам хавотирланаман. Аммо оиламиздаги уч қизнинг бари таҳсил олиш учун ҳар ерга тарқаб кетганмиз. Онам ёлғиз қоларди, ҳозир ўша пайтда уларга қанчалик қийин бўлганини ҳис қиламан. Санъаткор бўлиш умидида Тошкентга келдим, лекин бунга онам ҳеч қачон қаршилик билдирмаган. Унинг биздан орзу умидлари кўп бўлган, дейди хонанда.
“Ота-онам болалигимда ажрашиб кетишган”
Хонанда ота-онаси болалигида ажрашиб кетгани ва у ҳамиша уларнинг ярашишидан умидвор бўлгани ҳақида гапирди.
— Мен доим хаёлларим билан яшайман, ўзим яратган оилам, шароитим бор. Барибир нимагадир овуниб яшаш чиройли. Менда бир умр отам билан онам бирга яшайди, биз биргамиз деган хаёл бор, аслида эса бирга яшамаймиз, 40 йилдан ошди, ота-онам ажрашган. Бироқ мен отам унақа деди, онам бунақа деди, деб гапириб келганман. Телевизорда қўшиқ айтгани чиқсам, Наргиз деган ёзув чиқади, дадам: “Фамилиянгни ёзмаганингга сени танимабман”, деб хафа бўлади.
Онам эса фамилиям билан чиқсам, “Кечаси-ю кундузи боқиб катта қилсам, мени хафа қилдинг”, деб аразлаб олади. Шунинг учун иккалаларининг кўнглини қолдирмасдан Наргиз тахаллуси билан чиқишни тўғри деб билдим. Чунки дадамни ҳам яхши кўраман. Дадамнинг қизиман, кўринишимиз ҳам жуда ўхшаш. Дадам ҳамма орзуларимга мотивация берадиган инсон, ҳозиргача ҳам шундай. Менга нима ярашишини айтиб туради, дадам менинг дўстим, дейди хонанда.
“Дадамни оиласидан қизғанаман”
Хонанда отасининг бошқа оиласи ва фарзандлари борлиги, шу ёшда ҳам уни қизғаниши ҳақида гапирди.
— Дадам қишлоқнинг у четида, биз эса бу четида яшаганмиз. Ҳозир ҳам дадамнинг уйларига бориб тураман, дадамни роса қизғанаман. Бошқа оиласи бор, яна хаёлимга қайтаман. Шунинг учун мен ҳам ўзимнинг турмушимда нима воқеа-ҳодиса бўлса ҳам, боламни етим қолдирмайман, лекин етим болаларга ҳам ҳеч қачон халақит бермайман. Айб болаларда эмас, улар ота-онаси билан бирга яшаши керак. Менинг ҳамма нарсам: уйим, машинам, фарзандим бор, лекин ота-она билан катта бўлиш бошқа.
Ота-онага дардни айтиш бошқа, шўх эдим, шунинг учун кўп муаммолар бўларди, ҳаттоки ҳозиргача ҳам кимдир хафа қилиб қўйса, дадамга айтиб бераман, дейдиган эркалигим бор. Дадамнинг ҳимояси мен учун катта ҳимоя, улар менга роса керак бўлди. Анча йиллар саҳнада кўринмай қолганимда ва кимдир ижодимга сурункали халақит берганида роса дадамга айтиб бермоқчи бўлганман. Ҳозир ҳам дадам: “Қизим, менинг йўқотадиган нарсам йўқ, бирор ким хафа қилса, ичингга солиб юрагинг сиқмасин, ўзим дабдаласини чиқараман”, деб қўяди.
“Фарзандсизлик билан сийландим”
Хонанда 12 йил давомида фарзандсизликдан қийналгани, аммо бирор марта умидини узмагани ҳақида гапирди.
— Ўқиш билан бўлиб, кечроқ турмушга чиқдим. Чунки ҳаммасига ўз кучим билан эришганман, Тошкентга келиб, ҳаммасини нолдан бошлашим осон кечмаган. У пайтлари санъаткорларнинг ишга олиниши ҳам, телевизорга чиқиши ҳам бир масала эди. Йиғиб териб бор будингизни тикиб клип оласиз “Аммо фалончига ёқмади, ўтмади”, деб шунча қилинган меҳнатни бир пул қилишарди. Ҳозирда имконият кўп, экранга бўлмаса ҳам клипни ижтимоий тармоқларга жойлаб, мухлисларга етказса бўлади. Бандаси истагани эмас, Яратганнинг айтгани бўларкан. Турмушга чиқдим, аммо Яратган мени узоқ вақт фарзандсизлик билан синади. Бундай вазиятда севишган инсонлар ҳам бир-биридан узоқлашаркан, дейди хонанда.
“Турмуш ўртоғимга бошқа аёлга уйланишни таклиф қилганман”
Хонанда ҳамкасбининг гапидан қаттиқ ранжиганини ва гап-сўзлар уни чарчатганини эслайди.
— Она бўлгач, эски хотираларнинг барини унутиб юбордим. Аммо фарзандсизликдан қийналаётган аёлларга умид бериш учун уларни эслаб тураман. 12 йил давомида ҳомиладор бўлишга ҳаракат қилганман. Кўринмаган шифокорим, табибим қолмаган. Ҳатто ўзбек шифокорларига ишонмай ҳам қўйгандим. Баъзи ҳамкасбларимнинг “Вой, ҳали ҳам туғмадингизми?”, “Болангиз йўқ-ку, биздан кейин саҳнага чиқсангиз ҳам бўлади?” каби гап-сўзлари юрагимга ханжардек санчиларди. Турмуш ўртоғимга ажрашишни ёки бошқа аёлга уйланишни ҳам таклиф қилганман. Ҳомиладор эканлигимни эшитганимда ҳаётим тубдан ўзгариб кетди. Фарзанд ҳақиқатан ҳам оилага барака, файз ва меҳр олиб кираркан, дейди хонанда Наргиз.
“Ўлиб қолсам фарзандим онамда қолсин”
Наргиз Яндашева ўлиб қолишдан қўрққани ва боласини онасига вазият қилган кунни қуйидагича эслади.
— 42 ёшимда она бўлдим, ҳар хил гапларни эшитгандан кейин одам қўрқиб қоларкан. Туғруқ пайтида ўлиб қолсам-чи, фарзандим кимда қолади? Ахир бу ёшда туғиш жуда хавфли дейишади-ку, деб кўп ўйлардим. Ҳатто, бир куни онамга “Агар ўлим нетиб қолсам, фарзандим сиз билан қолсин, уни сиздан бошқа ҳеч кимга ишонмайман, ҳатто отасига ҳам”, деганман. Хайриятки, ўзим фарзандли бўлдим, аммо одамлар орасида қувончли хабарни ҳам негатив қабул қиладиганлар бўларкан. Чунки ҳомиладорлигимнинг сўнгги ойида “Бирор нарса бўлиб қолса боламга эсдалик бўлиб қолар” деб фотосессия уюштиргандим. “Катта хотин бўлганингизда уялмайсизми? Битта сиз туғибсизми? Сценарий тузилган шекилли, кимдир туғиб беради”, каби жуда хунук гапларни ёзишди. Ўқиб юрагим эзилганди. Бировнинг танасидаги дардни ҳис қилиш қийин, мен ўша пайтда ўзимдан ўтганини ўзим билардим, дейди хонанда.
“40 ёшимда ҳамшираликда ишладим”
Хонанда 40 ёшида касбини ўзгартиргани ва бир муддат тиббиёт бирлашмасида ишлагани ҳақида гапирди.
— Касбимни яхши кўраман, аммо яна нимадир қилгим келди. Мен санъат институтидан ташқари, тиббиёт техникумида ҳам ўқиганман. Муолажа қилиш қўлимдан келади. Амалиётимни ошириш бир муддат ишладим. Турмуш ўртоғим “Санъаткор инсон бу ишни қилолмайди, у ерда ранг-баранг кийимлар йўқ, ҳамма нарса тартибли”, деганди. Аммо бу мени қўрқитмади. Шифокорликка ўқиш ҳақида ҳам ўйладим, аммо ёшим 40 дан ошди, қачон ўқишни битириб, кейин ишлай оламанми деб иккиландим, дейди хонанда.
“Ўғлим билан қийинчиликлар роҳатдек туюлади”
Хонанда ёлғиз фарзанди Алибекни ўзбекона қадриятлар билан тарбиялаши ва уни энагага ишонмагани ҳақида гапирди.
— Фарзандим туғилганидан кейин ҳамма қийинчиликлар менга роҳатдек туюлди. Чунки унинг дунёга келишини узоқ йил кутганман, қачон бешик қучар эканман, деб ўзимча тайёргарлик кўрардим. “Болам туғилса қувонганимдан ҳушимдан кетиб қолмасмиканман?” деб ўйлардим. Боламни бешикда катта қилдим, оддий мато таглигидан фойдаландим. Уялмай айтишим мумкинки, уни ортиқча кийинтириб, дабдаба билан ўстираётганим йўқ. Боғча ёшига етгунига қадар энагага ишонмадим, деди хонанда.
Изоҳ (0)