“Ҳаёт синови мени бутунлай бошқа инсонга айлантирган”. Ситора Фармонова 12 ёшдан ишлашга мажбур бўлгани, ҳаётидаги қийинчиликлари ҳақида (видео)

Истеъдодли актриса, нафақат ўзбек кино оламида ўз ўрнига эга бўлган, балки чет эл кинофильмларида суратга тушиб, муваффақиятга эришган Ситора Фармонова “Севимли” телеканалининг “Ўзим” номли кўрсатувига берган интервьюсида болалиги, ёшлигида тирикчилик сабаб ишлашга мажбур бўлгани ва ҳаётидаги қийинчиликлари ҳақида гапириб берди.

“Бошимга синов келгандан кейин тубдан ўзгардим” 

Ўғил боладан баттар эдим, мен борган жойда одамлар дод дерди. Қариндошлар шу қизингни олиб келма, деб ота-онамнинг юзига айтишарди. Дарахтларни, томларни устига чиқиб юрадиган, ўғил болаларни дўппослайдиган қиз бўлганман. Бухородаги мактабда таҳсил олганман, ҳалигача синфдошларим кўрса, эслашади. Ҳар куни мактаб директори кабинетига кирар эдим, билимим аъло, хулқим яхши эмасди. Жуда тўполончи, урушқоқ бўлганман. Жанжал сабаб уйимизга ота-оналар келганда, отам: “Болам, қиз боласан, эрта-индин чиройли, нозик бўласан. Катта бўлгандан кейин турмушга чиқишинг керак, сен қиз болага хос ишларни қилмаяпсан. Нима бу аҳвол?”, — дерди. Мен эса хўп деб қўяр эдим.

Мактабдан қайтаётганимда ариқ кўраманми, фаввора кўраманми, папкамни четга отиб, сувга сакрардим. Чўмилиб, кийимларимни йиртиб, биров гапирса уриб, тўполон қилиб, дайдига ўхшайдиган фарзанд бўлганман. Бошимга синов келгандан кейин тубдан ўзгардим. Умуман бошқача Ситорага айланиб қолганман. 

“Ёшлигимда чиройли, ҳашаматли оқшом либосларини тикаман деб орзу қилганман”

Иккала бувим ҳам тикувчи бўлган. Дадамнинг оналари Бухородаги таниқли санъат вакилларига, либослар тиккан. Бу бувимникига борсам, мато бўлакларини олиб бир нарсалар тикардим. Бувиларим ёшлигимдан тикишга ўргатган. Бувимнинг эски даврда олинган тахтали, оёқли тикув машинаси бўларди, ўша машинани менга совға қилгандилар. Ёшлигимда чиройли, ҳашаматли оқшом либосларини тикаман деб орзу қилганман, лекин хаёлимда санъаткор бўламан деган фикр умуман бўлмаган. 

Бухорода жуда ҳам ўзига тўқ оилада катта бўлганман. Тошкентга кўчиб келганимиздан кейин бирданига бошимизга синов келганида ҳайрон бўлиб қолганмиз. Дадам ҳар доим бизнес қилган, онам эса мактабни битирганларидан кейин дадамга турмушга чиққан. Онам умуман кўчага чиқмаган қиз бўлган, икки бекат нарига борсалар адашиб қолган, бувим жуда ҳам қаттиққўл бўлган. Онам, холаларимнинг тарбиясига жуда қаттиқ бўлишган, тоғаларим мактабгача қўриқлаб борган. Онам турмушга чиққанидан кейин рашк сабабли дадам уларни уйдан чиқармаган, чунки дадам жуда ҳам рашкчи, онам эса чиройли.

“Мактабда ўқиб туриб, дарсдан сўнг ишлашни бошладим”

Қаердан пул топишни, қандай қилиб яшашни билмаганмиз. Онам мактабни битиргандан кейин умуман кўчага чиқмаган, фарзандларни қандай қилиб боқамиз деб тушкунликка тушган. Мен кичкинаман, синглим 11 ёш, укам 6,5 ёш эди. О′шанда 9-синфда эдим. Мактабда ҳам қийинчилик бўлгач, 9 ёшимдан рўзғор тебратишга мажбур бўлганман. Ҳаёт давом этяпти, яшаш керак. Мактабда ўқиб туриб, дарсдан сўнг ишлашни бошладим. 

Уйимиз олдида кафе бор эди, онамга мен ишлайман деб айтдим. Бошида қарши бўлдилар, кейин оилада катта фарзандлигимни, ёрдам беришим кераклигини айтдим. Кафедаги ошпазга ёрдамчи бўлиб ишга кирдим. Менга энг ёрдам берган нарса, онам уйда хизматкорлар бўлса-да, менга овқат қилишни ўргатарди. Менга ҳам, синглимга ҳам эрта-индин турмуш қурасизлар, қўлингиздан иш келиши керак деб айтарди.

“Кафеда ёрдам берганим учун ойлик олар эдим, бериладиган пул рўзғорга кетарди” 

Эсимда: синглим билан 9-10 яшар қиз эдик. Нима қилсалар, бизга ўргатардилар. Овқат пиширишни ўргатганлари менга жуда катта ёрдам берган. Кафега ошпаз ёрдамчиси бўлиб ишга кирганимдан кейин, уларга ёрдам беришга ҳаракат қилардим. Рўзғордаги энг яхши кўрган ишим — ошхона. Салат, овқат тайёрлашни жуда яхши кўраман. Кафеда ёрдам берганим учун ойлик олардим, бериладиган пул рўзғорга кетарди.

Уйга келиб торт, паҳлава пишириб, уни бўлакларга бўлиб кафега олиб чиқиб сотар эдим. Эсимда: бир суткада бир соат, бир ярим соат ухлар эдим, тонгда кўзимни очиб яна ишга чиқиб кетардим. 15 ёшимда онам билан булочка цехига ишга кирдим. Қишнинг совуқ кунларида икки бекат юриб, она-бола қават-қават кийиниб биргаликда цехга борардик. Ҳамма маҳсулотларни тайёрлаб, катта-катта листларда булочкаларни пиширардик.

Кейин уни ҳаммасини ҳисоблаб, Damasъга ортиб берар эдик. Ярим тунда уйга келиб, кийимимизни алмаштириб, соат етти ярим, саккизга яқин булочкаларни сотгани “Чорсу” бозорига борардик. 

“Инсон ҳар доим ўзини маҳкам тутиб, тўғри йўлдан адашмаслиги керак”

“Йўлдан айнитмоқчи бўлган таклифлар кўп бўлган. Инсон ҳар доим ўзини маҳкам тутиб тўғри йўлдан адашмаслиги керак. Ўшанда ‘Престиж’ деган газеталар бўлар эди. Газетадан қирқиб олинган қўл телефоннинг суратини қулоғимга қўйиб, ойна олдида ўзимга қараб: Ҳали менинг ҳам телефоним бўлади, чиройли кийимлар сотиб оламан, дердим”, — дейди актриса.