Бир киши машинасини катта тезликда бошқариб кетаётган эди. Йўлда уни йўл ҳаракати хавфсизлиги хизмати назоратчиси тўхтатди.
Назоратчи далолатнома ёзмоқчи бўлди. Ҳайдовчи таниш-билиш, яна бир нарсаларни ҳар қанча ўртага солмасин, назоратчи ёзишдан тўхтамади.
Ҳайдовчи у билан тортишиш бефойда эканини билиб, машинасига бориб ўтирди. Назоратчи эса қўлидаги далолатномани ҳайдовчига тутқазиб, ўзи кетди.
Ҳайдовчи қўлидаги қоғозга қаради, унда шундай сўзлар ёзилганди:
«Мени икки фарзандим бор эди. Бир қизчам ва бир ўғлим. Қизалоғимни катта тезликда келаётган машина уриб кетди ва у оламдан ўтди. Ҳайдовчи бироз муддат жазосини ўтагач, яна оиласи бағрига қайтди, мен эса ҳамон қизалоғимни соғинаман. Онаси эса қизалоғимиз дардида адо бўлди. Илтимос, тезликни оширма, мени биттагина фарзандим қолди, холос. Ундан ҳам ажралсам, менга бу дунёда яшашдан мазмун қолмайди».
Изоҳ (0)